Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

...........σ ι ω π ή

Αντιγράφω από Protagon.gr

Τρεις άνθρωποι και ένα έμβρυο
06/05/2010
της Ρέας Βιτάλη

Τρεις άνθρωποι έπεσαν να κοιμηθούν. Άλλος με θυμό, άλλος με τσαντίλα, άλλη με χαμόγελο. Αρκεί που είχε μωρό στην κοιλιά! Τρεις άνθρωποι… Άλλον τον πήρε ο ύπνος νωρίς, άλλον αργά με την τηλεόραση ανοιχτή. Η άλλη ξαγρύπνησε… Χάιδευε την κοιλιά της και σκεφτόταν το μωρό… Ονειρεύτηκαν; Να’ταν καλό ή κακό το όνειρο; Ποιος να ξέρει! Τρεις άνθρωποι…
Ξύπνησαν. Πλύθηκαν, ξυρίστηκαν, σιχτίρισαν, έβηξαν, έδεσαν τη γραβάτα, άφησαν σημείωμα στο ψυγείο, προβληματίστηκαν να φορέσουν ή όχι ζακέτα, έκλεισαν τη πόρτα… Πτού σου κάτι ξέχασαν; Δε βαριέσαι… Κι αύριο μέρα θα’ναι. Έγραψαν μήνυμα στο κινητό, ξαναχαμογέλασαν, κάπνισαν ,παρήγγειλαν βιαστικά καφέ, ξαναχάιδεψε την κοιλιά της. Τρεις άνθρωποι… Και μετά…
Επεισόδια, μολότωφ, βία, οργή, φωτιές, καπνοί. Ένας άνθρωπος, δύο άνθρωποι, τρεις άνθρωποι, μια φιλόξενη κοιλιά. Ο καθένας μόνος! Τρεις νεκροί! Θύματα…
Καιρό τώρα λες και το προσμέναμε…Τόση οργή συσσωρευμένη, τόσες κινήσεις νωχελικές, τόσο «παιχνίδι» με τη φωτιά, τόσο πετρέλαιο. Κάτι θα ξέσπαγε, κάτι θα ξέφευγε. Τρεις άνθρωποι.
Τα νέα μεταδόθηκαν σαν πρώτη είδηση στα διεθνή ΜΜΕ. Ο οίκτος κατέληγε μονότονα σε οικονομική ανάλυση. Το ευρώ έπεσε κάτω από το 1,29 έναντι του δολαρίου. Οι δημοσιογράφοι διέκοψαν την απεργία τους. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δήλωσε «η χώρα μας έφτασε στο χείλος της αβύσσου είναι ευθύνη όλων μας να μη γίνει το βήμα προς το κενό». Οι αρχηγοί των κομμάτων συμφώνησαν σε μια κοινή συνάντηση σε συμβούλιο πολιτικών αρχηγών. Το χρηματιστήριο έκανε βουτιά αλλά μετά διόρθωσε σχετικά. «Θα πάρουμε μέτρα ώστε οι χρηματαγορές δεν θα κάνουν σπέκουλα πια» δήλωσε ο Όλι Ρεν. Ο Θεός της οικονομίας αγωνιά πια και για την Πορτογαλία. Μιλάνε όλο και πιο τρομαγμένοι για ντόμινο της νότιας Ευρώπης. Τρεις άνθρωποι. Ή μάλλον τρεις άνθρωποι και ένα έμβρυο…
Κοιμήθηκαν, ξύπνησαν, πήγαν στις δουλειές τους... Κάτι σχεδίαζαν για το απόγευμα…Κάποιους φίλους είχαν καλέσει για το βράδυ…Κάτι ακύρωσαν «κι αύριο μέρα θα’ναι», κάτι οργάνωσαν… Τρεις άνθρωποι κι ένα έμβρυο!
Και να φανταστείς ότι το μόνο που είχαν απολύτως δεδομένο ήταν ότι θα ξαναγύριζαν στο σπίτι τους…
Ας είχανε τουλάχιστον κάνει έρωτα το προηγούμενο βράδυ! Ας είχανε κουρνιάσει σε μια αγκαλιά... το προηγούμενο βράδυ...
Υ.Γ Έμβρυο, η σύγχρονη ιστορία είναι περίεργη υπόθεση. Ζωή και οικονομία στη ίδια ζυγαριά… Θα’χει να σου λέει η μαμά σου!

Y.Γ 2 Έμβρυο στην τηλεόραση οι δημοσιογράφοι τονίζουν "και μιλάμε για εργαζόμενους των 1000 ευρώ"...Αν έπαιρναν 2000 ευρω δηλαδή; Σου είπα περίεργη ιστορία!



«Γράμμα σ' ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ»


06/05/2010
της Μαρίας Χούκλη



Μικρέ μου ή μικρή μου( τι ήσουν άραγε;) θα ερχόσουν στον κόσμο κάπου εκεί το φθινόπωρο, ένα σκληρό -όπως προβλέπεται- φθινόπωρο για την Ελλάδα.

(Ποιο καταραμένο άθροισμα στιγμών, συγκυριών και συμπτώσεων σου στέρησε τη ζωή; Πόσα χρόνια και από τι χτιζόταν το μίσος που σε αφάνισε; Τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί που καίνε ανθρώπους; Νόμιζα ότι με τα κρεματόρια είχαμε τελειώσει.) Μικρέ μου ή μικρή μου, θα ήθελα να σου πω για ο,τι δεν θα γνωρίσεις, δεν σε άφησαν να γνωρίσεις...
Έχουμε μπει σε μια σκοτεινή στενωπό χωρίς κανείς να είναι ακόμη σε θέση να “δει” τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Κινούμενη άμμος η χώρα, κινούμενη άμμος και όσα συμβαίνουν έξω από αυτήν. Αν ερχόσουν στον κόσμο θα μάθαινες τι είναι τα συναισθήματα, τι κάνει τους ανθρώπους να είναι άνθρωποι. Θα μάθαινες τι είναι ο φόβος -πόσο φοβήθηκε άραγε η μανούλα σου παλεύοντας με τον καπνό και τη φωτιά;- Θα μάθαινες τι είναι αγωνία , τι είναι η αγανάκτηση, η οργή και ο θυμός , πώς νιώθουν χιλιάδες άνθρωποι στην Ελλάδα όλοι εκείνοι που φώναζαν το δίκιο τους ανεβαίνοντας αργά και συντεταγμένα το δρόμο που απέκτησε τελικά τη δική του ιστορία, τη δική σου ιστορία.
Η πραγματικότητα μας έχει ξεπεράσει. Τώρα βλέπουμε καθαρά ότι «ο Βασιλιάς είναι γυμνός». Αν ζούσατε εσύ και η μανούλα σου, θα σου διάβαζε το παραμύθι και θα γελούσες όπως όλα τα παιδιά όταν το πρωτακούν. Εμείς τώρα το συνειδητοποιήσαμε αλλά δεν μπορούμε να γελάσουμε, γιατί δεν είμαστε πια παιδιά. Η κοινωνία μας ωριμάζει απότομα, άγρια, βίαια και αυτό δύσκολα μπορεί κανείς να το αντέξει. Αν ερχόσουν στον κόσμο, θα μάθαινες και για την πολιτική. Όλοι είπαν λόγια συμπάθειας για ο,τι σας συνέβη -είμαι βέβαιη ότι ήταν ειλικρινή- αλλά γρήγορα ξαναμίλησαν τη γλώσσα που ξέρουν: «εσύ φταις, όχι εσύ φταις...» Δεν έχουν καταλάβει ότι η πραγματικότητα μας υπερβαίνει; Υπερβαίνει κόμματα και παρατάξεις. Δεν χωρούν πολιτικαντισμοί τύπου « χρειάζονταν τα μέτρα αλλά θα καταψηφίσω τα μέτρα τα οποία όμως δεσμεύομαι να τηρήσω». Ναι , μικρέ μου ή μικρή μου, έτσι μιλούν οι πολιτικοί στην Ελλάδα.
Θα μάθαινες ακόμη ότι υπάρχουν και αριστερές δυνάμεις που σαν να πέτρωσε η καρδιά τους: το μόνο που βρήκαν να πουν για τη μολότοφ που σε χάλασε ήταν κάτι ψελλίσματα περί οδυνηρού συμβάντος για να ασχοληθούν αμέσως με την προστασία της τιμής και της υπόληψης του κόμματός τους. Αλλά και ο κύριος στον οποίον ανήκει η τράπεζα που έγινε τάφος σας, μιάμιση γραμμή αφιέρωσε σε σας, ίσα ίσα να βγει από την υποχρέωση. Μετά είπε τον δικό του καημό.
Μικρέ μου ή μικρή μου, όλα είναι μπερδεμένα, καθένας νομίζει ότι κραδαίνει την αλήθεια του και αυτή αρκεί. Αν ερχόσουν στον κόσμο, θα αποκτούσες και εσύ τη δική σου αλήθεια αλλά μπορεί και μακάρι να μεγάλωνες σε μια Ελλάδα που θα πίστευε και θα μπορούσε να υπερασπιστεί τη συλλογικότητα. Οι πολιτικοί για τους πολίτες και οι πολίτες για την κοινωνία.
Ήθελα πάντως να σου πω ότι ξέρω πολύ κόσμο που λυπήθηκε αληθινά για ο,τι σου συνέβη, για ο,τι συνέβη στη μανούλα σου και στους συναδέλφους της. Τώρα είναι Άνοιξη, μια εποχή που δεν θα γνωρίσεις. Κρίμα! Γιατί ακόμη και στην καμένη από τις μολότοφ και τα χημικά Αθήνα όλο και κάποια νεραντζιά αφήνει το άρωμά της....Έτσι μυρίζει η ζωή, μικρό μου και αυτή πάντα θα νικάει. Ελπίζω...
*Τίτλος βιβλίου της Οριάννα Φαλάτσι

Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Δημιουργία Google ομάδας

Μια παρουσίαση με τα "βήματα" δημιουργίας ομάδας στο Google.

https://docs.google.com/present/edit?id=0AZxEbwEV8RAsZGM2a2ZnenhfMTI1d2R0bTljYw&hl=el

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

Πα πα πα παπάκια

Δεν είμαι απ' τους "φαν" της εκπομπής, αλλά μ' αυτό γέλασα πραγματικά.


Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

Κι εκεί που νομίζεις ότι όλα τα έχεις τακτοποιήσει σε κουτάκια, εδώ το χτες, εκεί το σήμερα,  παραπέρα οι υποχρεώσεις, εδώ οι συμβιβασμοί, δίπλα τα όνειρα, εδώ οι άλλοι, εκεί εσύ, έρχεται η Χαρούλα και δίνει μια....


Τι καλύτερη αφορμή για να ξαναρχίσω τις αναρτήσεις.
Άντε και ..ευτυχές το νέον έτος!

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Σιωπή - Κενό




















Κατερίνα Γώγου "ΙΔΙΩΝΥΜΟ"

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

Απορία του Δασκαλίξ Νούμερο 3

Αυτές οι Νέες Τεχνολογίες, για πάντα Νέες θα είναι; Δε θα ωριμάσουν ποτέ; Προσοχή, μην της κάνουμε σαν κάτι ταλέντα ποσοσφαιριστές, που στα 18 τους είναι Μεγάλα Ταλέντα, στα 22 τους παραμένουν ταλέντα και στα 26 τους ψάχνουν ομάδα Β΄ ή Γ΄ εθνικής. Μεγάλοι παίκτες - ηγέτες της ομάδας δε γίνονται ποτέ.
Εμείς τις Νέες Τεχνολογίες μας τις θέλουμε ηγέτες της ομάδας, συγγνώμη της εκπαίδευσης ήθελα να πω, οέο, τις θέλουμε, ή ...;
Άσχετο; Μπορώ να ψάχνω για ηγέτες στις συνηθισμένες απλές ή σημαντικές συναναστροφές της καθημερινότητάς μου  (δημόσια διοίκηση, εξυπηρέτηση του πολίτη, εκπαίδευση, κλπ, κλπ)  σήμερα στη Χώρα του φραπέ, οέο; Σχετικό; Πόσο πήγε το μαρούλι; Τι λέω, Παναγία μου. Ποιος είμαι, πού πάω; Γιατί δεν είναι κανένας, στην Αγορά "συναθροισμένος"; Κλείστηκαν λέει στα σπίτια τους να δουν το καινούριο ριάλιτι για μελλοντικούς ηγέτες με δοκιμασίες - ντιμπέιτ με τον ορό της αλήθειας, λέει. Και θα βρουν καμιά δεκαριά για κάθε θέση να τους βάλουμε σε επετηρίδα, να 'χουμε να πορευόμαστε, λέει. Ήμαρτον, Παναγία μου!! Κι οι βάρβαροι, πού είναι οι βάρβαροι, γιατί δεν έρχονται; Άσχετο; Κι αν δε βρουν "συναθροισμένους", μπορούν να βγουν ζωντανά - ζωντανοί στα δελτία των 8. Σχετικό; Τελικά, αγάπη μου, να πάρω μπρόκολο ή κουνουπίδι; Μη μου το κάνεις δίλημμα. Απορία είπαμε γράφουμε τώρα.

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

Ασχολίαστο Νούμερο 3


Bebe - Malo


Apareciste una noche fríacon olor a tabaco sucio y a ginebrael miedo ya me recorríamientras cruzaba los deditos tras la puertaTu carita de niño guapose ha ido comiendo el tiempo por tus venasy tu inseguridad machistase refleja cada día en mis lagrimitas
Una vez más, no por favor que estoy cansáy no puedo con el corazón Una vez más, no mi amor por favor,no grites que los niños duermen Una vez más, no por favor que estoy cansáy no puedo con el corazón Una vez más, no mi amor por favor,no grites que los niños duermen.Voy a volverme como el fuegovoy a quemar tus puños de aceroy del morao de mis mejillas sacar valorpara cobrarme las heridas.Malo, malo, malo eres no se daña a quien se quiere, no tonto, tonto, tonto eresno te pienses mejor que las mujeresMalo, malo, malo eres no se daña a quien se quiere, no tonto, tonto, tonto eres no te pienses mejor que las mujeres
El día es gris cuando tu éstasy el sol vuelve a salir cuando te vasy la penita de mi corazónyo me la tengo que tragar con el fogónmi carita de niña lindase ha ido envejeciendo en el silenciocada vez que me dices putase hace tu cerebro más pequeño
Una vez más, no por favor que estoy cansáy no puedo con el corazón Una vez más, no mi amor por favor,no grites que los niños duermen Una vez más, no por favor que estoy cansáy no puedo con el corazón Una vez más, no mi amor por favor,no grites que los niños duermen.Voy a volverme como el fuegovoy a quemar tus puños de aceroy del morao de mis mejillas sacar valorpara cobrarme las heridas.Malo, malo, malo eres no se daña a quien se quiere, no tonto, tonto, tonto eres no te pienses mejor que las mujeresMalo, malo, malo eres no se daña a quien se quiere, no tonto, tonto, tonto eres no te pienses mejor que las mujeres..

Εμφανίστηκες ένα κρύο βράδυ
Με την ανάσα σου να μυρίζει φτηνό καπνό και τζιν
Και ο φόβος με κυρίεψε καθώς πέρναγες τα δάχτυλα στην πόρτα.
Το όμορφο παιδικό πρόσωπό σου
Άρχισε να το τρώει ο χρόνος που κυλά στις φλέβες σου
Και ο ανασφαλής ανδρισμός σου
καθρεφτίζεται κάθε μέρα στα δάκρυά μου.
Για μια φορά ακόμα, όχι σε παρακαλώ, έχω κουραστεί δεν το αντέχει η καρδιά μου
Για μια φορά ακόμα, όχι αγάπη μου σε παρακαλώ,μην φωνάζεις τα παιδιά κοιμούνται Για μια φορά ακόμα, σε παρακαλώ έχω κουραστεί δεν το αντέχει η καρδιά μου μη φωνάζεις τα παιδιά κοιμούνται Θέλω να γίνω φωτιά να κάψω αυτές τις ξύλινες γροθιές σου και από τα μελανιασμένα μου μάγουλα να πάρω δύναμη για να σκεπάσω τις πληγές μου. Κακός, κακός, κακός ήσουν δεν καταστρέφουμε ό,τι αγαπάμε, όχι βλάκας βλάκας βλάκας ήσουν αν σκέφτηκες ότι είσαι καλύτερος από τις γυναίκες Κακός, κακός, κακός ήσουν δεν καταστρέφουμε ότι αγαπάμε, όχι βλάκας, βλάκας, βλάκας ήσουν αν σκέφτηκες ότι είσαι καλύτερος από τις γυναίκες Η μέρα είναι γκρίζα όταν είσαι εδώ και ο ήλιος λάμπει όταν φεύγεις και τον πόνο της καρδιάς μου πρέπει να καταπίνω Το όμορφο κοριτσίστικο πρόσωπό μου γέρασε στη σιωπή κάθε φορά που με φωνάζεις πουτάνα το μυαλό σου φαντάζει πιο μικρό Για μια φορά ακόμα, όχι σε παρακαλώ, έχω κουραστεί δεν το αντέχει η καρδιά μου
Για μια φορά ακόμα, όχι αγάπη μου σε παρακαλώ, μη φωνάζεις τα παιδιά κοιμούνται Για μια φορά ακόμα, σε παρακαλώ έχωκουραστεί δεν το αντέχει η καρδιά μου μη φωνάζεις τα παιδιά κοιμούνται Θέλω να γίνω φωτιά να κάψω αυτές τις ξύλινες γροθιές σου και από τα μελανιασμένα μου μάγουλα να πάρω δύναμη για να σκεπάσω τις πληγές μου. Κακός, κακός, κακός ήσουν δεν καταστρέφουμε ότι αγαπάμε, όχι βλάκας, βλάκας, βλάκας ήσουν αν σκέφτηκες ότι είσαι καλύτερος από τις γυναίκες Κακός, κακός, κακός ήσουν δεν καταστρέφουμε ό,τι αγαπάμε, όχι βλάκας, βλάκας, βλάκας ήσουν αν σκέφτηκες ότι είσαι καλύτερος από τις γυναίκες..

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

Να 'μαστε πάλι

Πέρασε καιρός από την τελευταία ανάρτηση του Δασκαλίξ. Η παράδοση εργασιών στο ΠΑΚΕ, οι εξετάσεις πιστοποίησης, η επιστροφή σε Τμήμα Ένταξης, αλλά σε νέο σχολείο, προσθέστε και ένα "κλατάρισμα" του υπολογιστή και μια αποτοξίνωση αμέσως μετά το ΠΑΚΕ, συν το ότι ο καιρός περνάει γρηγορότερα όταν τον χρειάζεσαι και θα με καταλάβετε. Τώρα είμαι πάλι εδώ και θ' αρχίσουν ξανά τα διλήμματα, οι απορίες και τα ασχολίαστα.

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008

Απορία του Δασκαλίξ Νούμερο 2

Συλλογική ευθύνη ή ατομική ευθύνη;

Η εύκολη αποδοχή της συλλογικής ευθύνης με τις φράσεις "όλοι μας φταίμε" ή "εμείς φταίμε", που τις ακούμε όλο και πιο συχνά και έχουν κάνει αυτό το "εμείς" να μοιάζει περισσότερο απρόσωπο κι απ' το "κανένας", μήπως είναι ο οβολός για ν΄αγοράσουμε το συγχωροχάρτι που θα μας επιτρέψει ν' απαλλαγούμε απ' την ατομική ευθύνη;

(Μπαρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη, Είμαστε στο Εμείς;)

ΥΓ. Οέο! Πού είν' η ευθύνη;

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008

Ασχολίαστο Νούμερο 2

Θυμήσου,δάσκαλε...

ΤΩΡΑ που αρχίζει η σχολική χρονιά, θυμήσου, δάσκαλε. Θυμήσου γιατί έγινες δάσκαλος. Γιατί στα δεκαοκτώ σου, διάλεξες αυτόν τον δρόμο. Θυμήσου, δάσκαλε, όλα όσα ξέρεις καλύτερα από μένα. Όλα όσα η ζωή, η ρουτίνα, η μιζέρια συνωμοτούν να ξεχάσεις. Θυμήσου δάσκαλε…
ΘΥΜΗΣΟΥ το χαμόγελο. Κανένα παιδί δεν μπορεί να αντισταθεί σ’ ένα χαμόγελο. Μην μπαίνεις στην τάξη με την μουράκλα. Ναι, έχεις και συ προβλήματα. Ο άνθρωπός σου, ο σπιτονοικοκύρης σου, η πεθερά σου. Έχεις δίκιο. Όμως το δίκιο σου μην το ξεσπάς στο παιδί. Το παιδί δεν είναι ούτε ο άνθρωπός σου ούτε ο σπιτονοικοκύρης σου ούτε η πεθερά σου. Δε φταίει. Δεν πρέπει να το χρεωθεί.
ΘΥΜΗΣΟΥ το «μπράβο». Πες το με την καρδιά σου. Ένα «μπράβο» μπορεί να είναι πιο αποδοτικό από όλα τα «διδακτέα» μαζί.
Άσε το παιδί που σηκώνει το χέρι του να πάει για τσίσα. Όντως, μπορεί να κάνει ψιλοκοπάνα του πεντάλεπτου. Όντως, μπορεί να θέλει να αποφύγει το μάθημα. Όμως αν πρέπει πραγματικά να πάει; Όχι, δεν κάνω πλάκα. Σοβαρολογώ. Καλύτερα να κάνει λούφα ένα παιδί, παρά να αγωνιά ένα άλλο.
ΑΛΛΟ «κάνω παρατήρηση» και άλλο «ξεφτιλίζω». Ποτέ μην ξεφτιλίζεις ένα παιδί μπροστά στους συμμαθητές του. Ποτέ μην ειρωνεύεσαι, μη σαρκάζεις, μη γελοιοποιείς εκ του ασφαλούς κάποιον που δεν μπορεί να σου απαντήσει. Είσαι μεγάλος, είσαι ετοιμόλογος, είσαι από θέση ισχύος. Μη χρησιμοποιείς αυτά τα όπλα. Ποτέ. Πάνω από τα μαθήματα, πάνω από οτιδήποτε, το σημαντικότερο για ένα παιδί είναι η αξιοπρέπειά του μπροστά στους συμμαθητές του.
ΕΧΕΙΣ στα χέρια σου ένα κάκιστο βιβλίο. Καλείσαι να το διδάξεις. Ξέχνα το. Όσο μπορείς. Ξέχνα το και θυμήσου την ουσία. Η ουσία περνάει στα παιδιά. Η ουσία καταγράφεται. Ποτέ η σελίδα 121 του κεφαλαίου 9.
ΑΝΘΡΩΠΟΣ είσαι, κάποιους μαθητές σου τους γουστάρεις περισσότερο από κάποιους άλλους. Μην το δείχνεις. Το ξέρω, δεν προφταίνεις, το ξέρω είσαι κουρασμένος, έχεις να διορθώσεις πενήντα ανορθόγραφες εκθέσεις – αλλά ψάξτο καλύτερα. Μπορεί το σπαστικό με τα γυαλάκια στο πίσω θρανίο, που μοιάζει να αδιαφορεί, να είναι απλά πιο ντροπαλό. Πιο ανασφαλές.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ έχουν ελαττώματα. Το ίδιο κι εσύ. Η διαφορά είναι ότι εσύ είσαι ενήλικος.
Τα παιδιά βαριούνται στο μάθημα. Το ίδιο κι εσύ. Η διαφορά είναι ότι εσύ είσαι ενήλικος.
Τα παιδιά θα ήθελαν να είναι οπουδήποτε αλλού εκτός από μια αίθουσα φουλ στα ημίτονα και τους Βουλγαροκτόνους. Το ίδιο κι εσύ. Η διαφορά είναι ότι εσύ είσαι ενήλικος.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ δεν έχουν μόνο υποχρεώσεις. Έχουν και δικαιώματα. Άσχετο αν εμείς οι μεγάλοι, επειδή δε μας συμφέρει, φροντίζουμε επιμελώς να τους αποκρύπτουμε το γεγονός.
Και τελικά, φίλε δάσκαλε.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΘΕΛΟΥΝ να σε γνωρίσουν. Τα παιδιά ΘΕΛΟΥΝ να σε αγαπήσουν. Μπορείς να τα βοηθήσεις, να σταθείς δίπλα τους. Μπορείς να δώσεις σχήμα στο παρόν, το μέλλον τους, στη ζωή τους ολόκληρη. Φτάνει να τους δώσεις μια ευκαιρία.
Να τους απλώσεις το χέρι. Φτάνει να θυμηθείς γιατί έγινες δάσκαλος, δάσκαλε.

Κείμενο της Έλενας Ακρίτα, στο βιβλίο της "Και οι ξανθιές έχουν ψυχή". Νομίζω πως όταν είχε πρωτοδημοσιευθεί πριν καμιά πενταετία στηνεφημερίδα "Τα Νέα", ήταν λίγο διαφορετικό.

Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008

Μαύρα Μεσάνυχτα

Η ώρα πέρασε από 11 και μισή. Τα παιδιά κοιμήθηκαν, η μπουγάδα απλώθηκε, η μαμά της οικογένειας σιδερώνει, η τηλεόραση είναι ανοιχτή στα "Μαύρα Μεσάνυχτα" κι ο μπαμπάς Δασκαλίξ κάθεται στο "Θηρίο" και ψάχνει "ζωή" για να γράψει. (Τόσες εργασίες, τόσα σενάρια, τόσες δραστηριότητες). Μωρέ φραπές και πάλι φραπές.
Τζίφος. Στο μυαλό του Δασκαλίξ ξανάρχονται οι κουβέντες στο ψιλικατζίδικο. "Εδώ είναι Χώρα του φραπέ, φίλε μου, τι περιμένεις; Αξιοκρατία; Περιμένεις να πάμε μπροστά; Μωρέ μια ζωή κορόιδα. Τίποτα δε δουλεύει." Κι άλλα τέτοια. Κι εκείνη η απαξιωτική κατάληξη "-ίτσα" στο τέλος του ονόματος της Χώρας του φραπέ, που σου 'ρχεται να ξεράσεις. Ο Δασκαλίξ θυμώνει όταν τα ακούει όλα αυτά. Θυμώνει με τους άλλους, θυμώνει με τον εαυτό του, θυμώνει γιατί είναι τόσο κοντά στην αλήθεια, θυμώνει γιατί είναι τόσο μακριά απ' την αλήθεια. Η αλήθεια δεν είναι ποτέ μία. Είναι δύο και πολλές φορές και τρεις και τέσσερις. Σήμερα θύμωσε πολύ με τον εαυτό του, γιατί στο ψιλικατζίδικο είχε μια κούραση βαριά, δεν είπε τίποτα, απλά κούνησε το κεφάλι σαν να συμφωνούσε, πήρε την εφημερίδα κι έφυγε βιαστικά. (Πού είσαι νιότη που 'λεγες πως θα γινόμουν άλλος;)
Όχι, φίλε μου, η Χώρα του φραπέ είναι ο ήλιος, η θάλασσα, τα βουνά, τα μνημεία, ο Χώρος της κι ο Χρόνος της. Όλα αυτά δε φταίνε σε τίποτα. Έχεις δίκιο όμως, είναι και οι άνθρωποί της. Η χώρα είναι υπεύθυνη γι' αυτούς ή αυτοί για τη χώρα τους; Δύσκολη η απάντηση. Και πονάει, πονάει... Πονάει γιατί, ο Δάσκαλος που ζητάει ο τσιφλικάς να του πάνε στο στρώμα κι ο δασκαλάκος με το μισθουλάκο, ο Γιατρός που τιμά τον όρκο του κι ο γιατρουδάκος με το φακελάκι, ο Κολοκοτρώνης κι ο εφιάλτης, Ο Βενιζέλος κι ο κάθε πολιτικάντης ψηφοσυλλέκτης είναι... ΕΜΕΙΣ.
Καληνύχτα σας.

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008

Ασχολίαστο Νούμερο 1

"Η παράλληλη στήριξη των αυτιστικών μαθητών μπορεί επίσης να υλοποιείται και από ειδικό βοηθό που εισηγείται και διαθέτει η οικογένεια του μαθητή, κατόπιν σύμφωνης γνώμης του Διευθυντή της Σχολικής μονάδας και του Συλλόγου Διδασκόντων."
Άρθρο 7, παρ. 4γ του Νόμου για την Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση ατόμων με αναπηρία ή με ειδικές εκπ/κές ανάγκες, που ψηφίστηκε στις 9/9/2008. (Δεν έχει ακόμα δημοσιευτεί)

Το παρακάτω κείμενο το βρήκα αναρτημένο στο Ίντερνετ στις 22/9/2008:
" Ένωση για τα Δικαιώματα Ατόμων στο Αυτιστικό Φάσμα
(ΕΔΑΑΦ)
Αγαπητοί κύριοι/κυρίες,
Είμαστε ένας νεοσύστατος σύλλογος για την προστασία των
ατόμων στο φάσμα του αυτισμού, ΕΔΑΑΦ ( Ένωση για τα
Δικαιώματα Ατόμων στο Αυτιστικό Φάσμα).
Ζητάμε άτομα με γνώσεις πάνω στον αυτισμό και άλλες
αναπηρίες (ΔΕΠΙ, μαθησιακά και κινητικά προβλήματα,
βαρυκοϊα κτλ), τα οποία θα θέλουν να απασχοληθούν σαν
ιδιωτικοί συνεκπαιδευτές στα τυπικά σχολεία.
Πρώτος στόχος μας είναι η ένταξη των παιδιών στο σύνολο και
μετά το μαθησιακό κομμάτι. Αν υπάρχει ενδιαφέρον μπορείτε να
επικοινωνήσετε..."