Η ώρα πέρασε από 11 και μισή. Τα παιδιά κοιμήθηκαν, η μπουγάδα απλώθηκε, η μαμά της οικογένειας σιδερώνει, η τηλεόραση είναι ανοιχτή στα "Μαύρα Μεσάνυχτα" κι ο μπαμπάς Δασκαλίξ κάθεται στο "Θηρίο" και ψάχνει "ζωή" για να γράψει. (Τόσες εργασίες, τόσα σενάρια, τόσες δραστηριότητες). Μωρέ φραπές και πάλι φραπές.
Τζίφος. Στο μυαλό του Δασκαλίξ ξανάρχονται οι κουβέντες στο ψιλικατζίδικο. "Εδώ είναι Χώρα του φραπέ, φίλε μου, τι περιμένεις; Αξιοκρατία; Περιμένεις να πάμε μπροστά; Μωρέ μια ζωή κορόιδα. Τίποτα δε δουλεύει." Κι άλλα τέτοια. Κι εκείνη η απαξιωτική κατάληξη "-ίτσα" στο τέλος του ονόματος της Χώρας του φραπέ, που σου 'ρχεται να ξεράσεις. Ο Δασκαλίξ θυμώνει όταν τα ακούει όλα αυτά. Θυμώνει με τους άλλους, θυμώνει με τον εαυτό του, θυμώνει γιατί είναι τόσο κοντά στην αλήθεια, θυμώνει γιατί είναι τόσο μακριά απ' την αλήθεια. Η αλήθεια δεν είναι ποτέ μία. Είναι δύο και πολλές φορές και τρεις και τέσσερις. Σήμερα θύμωσε πολύ με τον εαυτό του, γιατί στο ψιλικατζίδικο είχε μια κούραση βαριά, δεν είπε τίποτα, απλά κούνησε το κεφάλι σαν να συμφωνούσε, πήρε την εφημερίδα κι έφυγε βιαστικά. (Πού είσαι νιότη που 'λεγες πως θα γινόμουν άλλος;)
Όχι, φίλε μου, η Χώρα του φραπέ είναι ο ήλιος, η θάλασσα, τα βουνά, τα μνημεία, ο Χώρος της κι ο Χρόνος της. Όλα αυτά δε φταίνε σε τίποτα. Έχεις δίκιο όμως, είναι και οι άνθρωποί της. Η χώρα είναι υπεύθυνη γι' αυτούς ή αυτοί για τη χώρα τους; Δύσκολη η απάντηση. Και πονάει, πονάει... Πονάει γιατί, ο Δάσκαλος που ζητάει ο τσιφλικάς να του πάνε στο στρώμα κι ο δασκαλάκος με το μισθουλάκο, ο Γιατρός που τιμά τον όρκο του κι ο γιατρουδάκος με το φακελάκι, ο Κολοκοτρώνης κι ο εφιάλτης, Ο Βενιζέλος κι ο κάθε πολιτικάντης ψηφοσυλλέκτης είναι... ΕΜΕΙΣ.
Καληνύχτα σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου