Σιωπή - Κενό

Κατερίνα Γώγου "ΙΔΙΩΝΥΜΟ"

Απορία του Δασκαλίξ Νούμερο 3

Αυτές οι Νέες Τεχνολογίες, για πάντα Νέες θα είναι; Δε θα ωριμάσουν ποτέ; Προσοχή, μην της κάνουμε σαν κάτι ταλέντα ποσοσφαιριστές, που στα 18 τους είναι Μεγάλα Ταλέντα, στα 22 τους παραμένουν ταλέντα και στα 26 τους ψάχνουν ομάδα Β΄ ή Γ΄ εθνικής. Μεγάλοι παίκτες - ηγέτες της ομάδας δε γίνονται ποτέ.
Εμείς τις Νέες Τεχνολογίες μας τις θέλουμε ηγέτες της ομάδας, συγγνώμη της εκπαίδευσης ήθελα να πω, οέο, τις θέλουμε, ή ...;
Άσχετο; Μπορώ να ψάχνω για ηγέτες στις συνηθισμένες απλές ή σημαντικές συναναστροφές της καθημερινότητάς μου  (δημόσια διοίκηση, εξυπηρέτηση του πολίτη, εκπαίδευση, κλπ, κλπ)  σήμερα στη Χώρα του φραπέ, οέο; Σχετικό; Πόσο πήγε το μαρούλι; Τι λέω, Παναγία μου. Ποιος είμαι, πού πάω; Γιατί δεν είναι κανένας, στην Αγορά "συναθροισμένος"; Κλείστηκαν λέει στα σπίτια τους να δουν το καινούριο ριάλιτι για μελλοντικούς ηγέτες με δοκιμασίες - ντιμπέιτ με τον ορό της αλήθειας, λέει. Και θα βρουν καμιά δεκαριά για κάθε θέση να τους βάλουμε σε επετηρίδα, να 'χουμε να πορευόμαστε, λέει. Ήμαρτον, Παναγία μου!! Κι οι βάρβαροι, πού είναι οι βάρβαροι, γιατί δεν έρχονται; Άσχετο; Κι αν δε βρουν "συναθροισμένους", μπορούν να βγουν ζωντανά - ζωντανοί στα δελτία των 8. Σχετικό; Τελικά, αγάπη μου, να πάρω μπρόκολο ή κουνουπίδι; Μη μου το κάνεις δίλημμα. Απορία είπαμε γράφουμε τώρα.

Ασχολίαστο Νούμερο 3

Bebe - Malo


Apareciste una noche fríacon olor a tabaco sucio y a ginebrael miedo ya me recorríamientras cruzaba los deditos tras la puertaTu carita de niño guapose ha ido comiendo el tiempo por tus venasy tu inseguridad machistase refleja cada día en mis lagrimitas
Una vez más, no por favor que estoy cansáy no puedo con el corazón Una vez más, no mi amor por favor,no grites que los niños duermen Una vez más, no por favor que estoy cansáy no puedo con el corazón Una vez más, no mi amor por favor,no grites que los niños duermen.Voy a volverme como el fuegovoy a quemar tus puños de aceroy del morao de mis mejillas sacar valorpara cobrarme las heridas.Malo, malo, malo eres no se daña a quien se quiere, no tonto, tonto, tonto eresno te pienses mejor que las mujeresMalo, malo, malo eres no se daña a quien se quiere, no tonto, tonto, tonto eres no te pienses mejor que las mujeres
El día es gris cuando tu éstasy el sol vuelve a salir cuando te vasy la penita de mi corazónyo me la tengo que tragar con el fogónmi carita de niña lindase ha ido envejeciendo en el silenciocada vez que me dices putase hace tu cerebro más pequeño
Una vez más, no por favor que estoy cansáy no puedo con el corazón Una vez más, no mi amor por favor,no grites que los niños duermen Una vez más, no por favor que estoy cansáy no puedo con el corazón Una vez más, no mi amor por favor,no grites que los niños duermen.Voy a volverme como el fuegovoy a quemar tus puños de aceroy del morao de mis mejillas sacar valorpara cobrarme las heridas.Malo, malo, malo eres no se daña a quien se quiere, no tonto, tonto, tonto eres no te pienses mejor que las mujeresMalo, malo, malo eres no se daña a quien se quiere, no tonto, tonto, tonto eres no te pienses mejor que las mujeres..

Εμφανίστηκες ένα κρύο βράδυ
Με την ανάσα σου να μυρίζει φτηνό καπνό και τζιν
Και ο φόβος με κυρίεψε καθώς πέρναγες τα δάχτυλα στην πόρτα.
Το όμορφο παιδικό πρόσωπό σου
Άρχισε να το τρώει ο χρόνος που κυλά στις φλέβες σου
Και ο ανασφαλής ανδρισμός σου
καθρεφτίζεται κάθε μέρα στα δάκρυά μου.
Για μια φορά ακόμα, όχι σε παρακαλώ, έχω κουραστεί δεν το αντέχει η καρδιά μου
Για μια φορά ακόμα, όχι αγάπη μου σε παρακαλώ,μην φωνάζεις τα παιδιά κοιμούνται Για μια φορά ακόμα, σε παρακαλώ έχω κουραστεί δεν το αντέχει η καρδιά μου μη φωνάζεις τα παιδιά κοιμούνται Θέλω να γίνω φωτιά να κάψω αυτές τις ξύλινες γροθιές σου και από τα μελανιασμένα μου μάγουλα να πάρω δύναμη για να σκεπάσω τις πληγές μου. Κακός, κακός, κακός ήσουν δεν καταστρέφουμε ό,τι αγαπάμε, όχι βλάκας βλάκας βλάκας ήσουν αν σκέφτηκες ότι είσαι καλύτερος από τις γυναίκες Κακός, κακός, κακός ήσουν δεν καταστρέφουμε ότι αγαπάμε, όχι βλάκας, βλάκας, βλάκας ήσουν αν σκέφτηκες ότι είσαι καλύτερος από τις γυναίκες Η μέρα είναι γκρίζα όταν είσαι εδώ και ο ήλιος λάμπει όταν φεύγεις και τον πόνο της καρδιάς μου πρέπει να καταπίνω Το όμορφο κοριτσίστικο πρόσωπό μου γέρασε στη σιωπή κάθε φορά που με φωνάζεις πουτάνα το μυαλό σου φαντάζει πιο μικρό Για μια φορά ακόμα, όχι σε παρακαλώ, έχω κουραστεί δεν το αντέχει η καρδιά μου
Για μια φορά ακόμα, όχι αγάπη μου σε παρακαλώ, μη φωνάζεις τα παιδιά κοιμούνται Για μια φορά ακόμα, σε παρακαλώ έχωκουραστεί δεν το αντέχει η καρδιά μου μη φωνάζεις τα παιδιά κοιμούνται Θέλω να γίνω φωτιά να κάψω αυτές τις ξύλινες γροθιές σου και από τα μελανιασμένα μου μάγουλα να πάρω δύναμη για να σκεπάσω τις πληγές μου. Κακός, κακός, κακός ήσουν δεν καταστρέφουμε ότι αγαπάμε, όχι βλάκας, βλάκας, βλάκας ήσουν αν σκέφτηκες ότι είσαι καλύτερος από τις γυναίκες Κακός, κακός, κακός ήσουν δεν καταστρέφουμε ό,τι αγαπάμε, όχι βλάκας, βλάκας, βλάκας ήσουν αν σκέφτηκες ότι είσαι καλύτερος από τις γυναίκες..

Να 'μαστε πάλι

Πέρασε καιρός από την τελευταία ανάρτηση του Δασκαλίξ. Η παράδοση εργασιών στο ΠΑΚΕ, οι εξετάσεις πιστοποίησης, η επιστροφή σε Τμήμα Ένταξης, αλλά σε νέο σχολείο, προσθέστε και ένα "κλατάρισμα" του υπολογιστή και μια αποτοξίνωση αμέσως μετά το ΠΑΚΕ, συν το ότι ο καιρός περνάει γρηγορότερα όταν τον χρειάζεσαι και θα με καταλάβετε. Τώρα είμαι πάλι εδώ και θ' αρχίσουν ξανά τα διλήμματα, οι απορίες και τα ασχολίαστα.

Απορία του Δασκαλίξ Νούμερο 2

Συλλογική ευθύνη ή ατομική ευθύνη;

Η εύκολη αποδοχή της συλλογικής ευθύνης με τις φράσεις "όλοι μας φταίμε" ή "εμείς φταίμε", που τις ακούμε όλο και πιο συχνά και έχουν κάνει αυτό το "εμείς" να μοιάζει περισσότερο απρόσωπο κι απ' το "κανένας", μήπως είναι ο οβολός για ν΄αγοράσουμε το συγχωροχάρτι που θα μας επιτρέψει ν' απαλλαγούμε απ' την ατομική ευθύνη;

(Μπαρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη, Είμαστε στο Εμείς;)

ΥΓ. Οέο! Πού είν' η ευθύνη;

Ασχολίαστο Νούμερο 2

Θυμήσου,δάσκαλε...

ΤΩΡΑ που αρχίζει η σχολική χρονιά, θυμήσου, δάσκαλε. Θυμήσου γιατί έγινες δάσκαλος. Γιατί στα δεκαοκτώ σου, διάλεξες αυτόν τον δρόμο. Θυμήσου, δάσκαλε, όλα όσα ξέρεις καλύτερα από μένα. Όλα όσα η ζωή, η ρουτίνα, η μιζέρια συνωμοτούν να ξεχάσεις. Θυμήσου δάσκαλε…
ΘΥΜΗΣΟΥ το χαμόγελο. Κανένα παιδί δεν μπορεί να αντισταθεί σ’ ένα χαμόγελο. Μην μπαίνεις στην τάξη με την μουράκλα. Ναι, έχεις και συ προβλήματα. Ο άνθρωπός σου, ο σπιτονοικοκύρης σου, η πεθερά σου. Έχεις δίκιο. Όμως το δίκιο σου μην το ξεσπάς στο παιδί. Το παιδί δεν είναι ούτε ο άνθρωπός σου ούτε ο σπιτονοικοκύρης σου ούτε η πεθερά σου. Δε φταίει. Δεν πρέπει να το χρεωθεί.
ΘΥΜΗΣΟΥ το «μπράβο». Πες το με την καρδιά σου. Ένα «μπράβο» μπορεί να είναι πιο αποδοτικό από όλα τα «διδακτέα» μαζί.
Άσε το παιδί που σηκώνει το χέρι του να πάει για τσίσα. Όντως, μπορεί να κάνει ψιλοκοπάνα του πεντάλεπτου. Όντως, μπορεί να θέλει να αποφύγει το μάθημα. Όμως αν πρέπει πραγματικά να πάει; Όχι, δεν κάνω πλάκα. Σοβαρολογώ. Καλύτερα να κάνει λούφα ένα παιδί, παρά να αγωνιά ένα άλλο.
ΑΛΛΟ «κάνω παρατήρηση» και άλλο «ξεφτιλίζω». Ποτέ μην ξεφτιλίζεις ένα παιδί μπροστά στους συμμαθητές του. Ποτέ μην ειρωνεύεσαι, μη σαρκάζεις, μη γελοιοποιείς εκ του ασφαλούς κάποιον που δεν μπορεί να σου απαντήσει. Είσαι μεγάλος, είσαι ετοιμόλογος, είσαι από θέση ισχύος. Μη χρησιμοποιείς αυτά τα όπλα. Ποτέ. Πάνω από τα μαθήματα, πάνω από οτιδήποτε, το σημαντικότερο για ένα παιδί είναι η αξιοπρέπειά του μπροστά στους συμμαθητές του.
ΕΧΕΙΣ στα χέρια σου ένα κάκιστο βιβλίο. Καλείσαι να το διδάξεις. Ξέχνα το. Όσο μπορείς. Ξέχνα το και θυμήσου την ουσία. Η ουσία περνάει στα παιδιά. Η ουσία καταγράφεται. Ποτέ η σελίδα 121 του κεφαλαίου 9.
ΑΝΘΡΩΠΟΣ είσαι, κάποιους μαθητές σου τους γουστάρεις περισσότερο από κάποιους άλλους. Μην το δείχνεις. Το ξέρω, δεν προφταίνεις, το ξέρω είσαι κουρασμένος, έχεις να διορθώσεις πενήντα ανορθόγραφες εκθέσεις – αλλά ψάξτο καλύτερα. Μπορεί το σπαστικό με τα γυαλάκια στο πίσω θρανίο, που μοιάζει να αδιαφορεί, να είναι απλά πιο ντροπαλό. Πιο ανασφαλές.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ έχουν ελαττώματα. Το ίδιο κι εσύ. Η διαφορά είναι ότι εσύ είσαι ενήλικος.
Τα παιδιά βαριούνται στο μάθημα. Το ίδιο κι εσύ. Η διαφορά είναι ότι εσύ είσαι ενήλικος.
Τα παιδιά θα ήθελαν να είναι οπουδήποτε αλλού εκτός από μια αίθουσα φουλ στα ημίτονα και τους Βουλγαροκτόνους. Το ίδιο κι εσύ. Η διαφορά είναι ότι εσύ είσαι ενήλικος.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ δεν έχουν μόνο υποχρεώσεις. Έχουν και δικαιώματα. Άσχετο αν εμείς οι μεγάλοι, επειδή δε μας συμφέρει, φροντίζουμε επιμελώς να τους αποκρύπτουμε το γεγονός.
Και τελικά, φίλε δάσκαλε.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΘΕΛΟΥΝ να σε γνωρίσουν. Τα παιδιά ΘΕΛΟΥΝ να σε αγαπήσουν. Μπορείς να τα βοηθήσεις, να σταθείς δίπλα τους. Μπορείς να δώσεις σχήμα στο παρόν, το μέλλον τους, στη ζωή τους ολόκληρη. Φτάνει να τους δώσεις μια ευκαιρία.
Να τους απλώσεις το χέρι. Φτάνει να θυμηθείς γιατί έγινες δάσκαλος, δάσκαλε.

Κείμενο της Έλενας Ακρίτα, στο βιβλίο της "Και οι ξανθιές έχουν ψυχή". Νομίζω πως όταν είχε πρωτοδημοσιευθεί πριν καμιά πενταετία στηνεφημερίδα "Τα Νέα", ήταν λίγο διαφορετικό.

Μαύρα Μεσάνυχτα

Η ώρα πέρασε από 11 και μισή. Τα παιδιά κοιμήθηκαν, η μπουγάδα απλώθηκε, η μαμά της οικογένειας σιδερώνει, η τηλεόραση είναι ανοιχτή στα "Μαύρα Μεσάνυχτα" κι ο μπαμπάς Δασκαλίξ κάθεται στο "Θηρίο" και ψάχνει "ζωή" για να γράψει. (Τόσες εργασίες, τόσα σενάρια, τόσες δραστηριότητες). Μωρέ φραπές και πάλι φραπές.

Τζίφος. Στο μυαλό του Δασκαλίξ ξανάρχονται οι κουβέντες στο ψιλικατζίδικο. "Εδώ είναι Χώρα του φραπέ, φίλε μου, τι περιμένεις; Αξιοκρατία; Περιμένεις να πάμε μπροστά; Μωρέ μια ζωή κορόιδα. Τίποτα δε δουλεύει." Κι άλλα τέτοια. Κι εκείνη η απαξιωτική κατάληξη "-ίτσα" στο τέλος του ονόματος της Χώρας του φραπέ, που σου 'ρχεται να ξεράσεις. Ο Δασκαλίξ θυμώνει όταν τα ακούει όλα αυτά. Θυμώνει με τους άλλους, θυμώνει με τον εαυτό του, θυμώνει γιατί είναι τόσο κοντά στην αλήθεια, θυμώνει γιατί είναι τόσο μακριά απ' την αλήθεια. Η αλήθεια δεν είναι ποτέ μία. Είναι δύο και πολλές φορές και τρεις και τέσσερις. Σήμερα θύμωσε πολύ με τον εαυτό του, γιατί στο ψιλικατζίδικο είχε μια κούραση βαριά, δεν είπε τίποτα, απλά κούνησε το κεφάλι σαν να συμφωνούσε, πήρε την εφημερίδα κι έφυγε βιαστικά. (Πού είσαι νιότη που 'λεγες πως θα γινόμουν άλλος;)

Όχι, φίλε μου, η Χώρα του φραπέ είναι ο ήλιος, η θάλασσα, τα βουνά, τα μνημεία, ο Χώρος της κι ο Χρόνος της. Όλα αυτά δε φταίνε σε τίποτα. Έχεις δίκιο όμως, είναι και οι άνθρωποί της. Η χώρα είναι υπεύθυνη γι' αυτούς ή αυτοί για τη χώρα τους; Δύσκολη η απάντηση. Και πονάει, πονάει... Πονάει γιατί, ο Δάσκαλος που ζητάει ο τσιφλικάς να του πάνε στο στρώμα κι ο δασκαλάκος με το μισθουλάκο, ο Γιατρός που τιμά τον όρκο του κι ο γιατρουδάκος με το φακελάκι, ο Κολοκοτρώνης κι ο εφιάλτης, Ο Βενιζέλος κι ο κάθε πολιτικάντης ψηφοσυλλέκτης είναι... ΕΜΕΙΣ.

Καληνύχτα σας.

Ασχολίαστο Νούμερο 1

"Η παράλληλη στήριξη των αυτιστικών μαθητών μπορεί επίσης να υλοποιείται και από ειδικό βοηθό που εισηγείται και διαθέτει η οικογένεια του μαθητή, κατόπιν σύμφωνης γνώμης του Διευθυντή της Σχολικής μονάδας και του Συλλόγου Διδασκόντων."
Άρθρο 7, παρ. 4γ του Νόμου για την Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση ατόμων με αναπηρία ή με ειδικές εκπ/κές ανάγκες, που ψηφίστηκε στις 9/9/2008. (Δεν έχει ακόμα δημοσιευτεί)

Το παρακάτω κείμενο το βρήκα αναρτημένο στο Ίντερνετ στις 22/9/2008:
" Ένωση για τα Δικαιώματα Ατόμων στο Αυτιστικό Φάσμα
(ΕΔΑΑΦ)
Αγαπητοί κύριοι/κυρίες,
Είμαστε ένας νεοσύστατος σύλλογος για την προστασία των
ατόμων στο φάσμα του αυτισμού, ΕΔΑΑΦ ( Ένωση για τα
Δικαιώματα Ατόμων στο Αυτιστικό Φάσμα).
Ζητάμε άτομα με γνώσεις πάνω στον αυτισμό και άλλες
αναπηρίες (ΔΕΠΙ, μαθησιακά και κινητικά προβλήματα,
βαρυκοϊα κτλ), τα οποία θα θέλουν να απασχοληθούν σαν
ιδιωτικοί συνεκπαιδευτές στα τυπικά σχολεία.
Πρώτος στόχος μας είναι η ένταξη των παιδιών στο σύνολο και
μετά το μαθησιακό κομμάτι. Αν υπάρχει ενδιαφέρον μπορείτε να
επικοινωνήσετε..."

Δίλημμα Νούμερο 1

Τελικά, οι δάσκαλοι πληρώνονται όσο δουλεύουν ή δουλεύουν όσο πληρώνονται;

Ο Δασκαλίξ λέει ότι πρόκειται για ψευτοδίλημμα, γιατί (ευτυχώς για τη χώρα του φραπέ) οι περισσότεροι δάσκαλοι δουλεύουν, όσο αγαπούν αυτό που κάνουν και αγαπούν αυτό που κάνουν, όσο δουλεύουν.
Ο Δασκαλίξ πιστεύει ότι οι λέξεις "όλα" και "όλοι", σπάνια λένε "όλη" την αλήθεια και γι' αυτό δεν τις χρησιμοποιεί καθόλου εύκολα.

Απορία του Δασκαλίξ, Νούμερο 1

Πού πήγαν οι υπόλοιποι μήνες, οέο;

Όροι και προϋποθέσεις συμμετοχής στα προγράμματα εκπαίδευσης των επιμορφωτών Β΄ Επιπέδου, στο πλαίσιο υλοποίησης της πράξης «Επιμόρφωση Εκπαιδευτικών στην Χρήση και Αξιοποίηση των ΤΠΕ στην Εκπαιδευτική Διδακτική Διαδικασία»:

Οι υποψήφιοι επιμορφωτές, προκειμένου να παρακολουθήσουν το πρόγραμμα εκπαίδευσης, θα αποσπασθούν για την τρέχουσα σχολική χρονιά (2006-2007) από τη θέση υπηρεσίας τους.

ΥΠΕΠΘ, καλοκαίρι του 2006

«Αποσπάσεις εκπαιδευτικών Π.Ε. σε Δ/νσεις Α΄θμιας Εκπ/σης για συμμετοχή στο
πρόγραμμα εκπαίδευσης επιμορφωτών Β΄επιπέδου»:

Αποσπούμε από τη θέση υπηρεσίας τους στις αντίστοιχες Διευθύνσεις Πρωτοβάθμιας
εκπαίδευσης κατά τη δεύτερη επιμορφωτική περίοδο, η οποία θα υλοποιηθεί από 2-6-2008 έως
30-6-2008 και από 1-9-2008 έως 31-10-2008.

ΥΠΕΠΘ, καλοκαίρι του 2008

Πού 'ναι οι μήνες οέο, πού 'ναι οι μήνες!!! (με ρυθμό)

Ουπς, δε λείπουν μόνο μήνες. Χάσαμε και κάτι χρόνια. Θαύμα! Θαύμα! ΟΕοοο...

Ενημέρωση

Ο Δασκαλίξ καθιερώνει τρεις μόνιμες (εβδομαδιαίες;) κατηγορίες αναρτήσεων. Την απορία (όσοι ξέρουν την απάντηση, ας την πουν και στους άλλους), το δίλημμα (με ή χωρίς βοήθεια) και το ασχολίαστο (τα σχόλια δικά σας: άσπρα, μαύρα, ασπρόμαυρα, ροζ).

Και φυσικά είναι ευπρόσδεκτες και οι αντίστοιχες (και όχι μόνο) δικές σας.

Καλώς Ήρθα....

Αυτό το Ιστολόγιο (φιλοδοξεί, όταν μεγαλώσει να) είναι ό,τι ακριβώς γράφεται πιο πάνω: ένα πηγαδάκι. Οι "σοβαρές" διαδικτυακές διαδρομές μου θα γίνονται σε άλλες διευθύνσεις. Εδώ γράφει ο Δασκαλίξ, που, όπως κάθε δάσκαλος που σέβεται τον εαυτό του, έχει την ανάγκη (ψώνιο μου το 'παν άλλοι) να "λογοτεχνίσει". Ο Δασκαλίξ, λοιπόν, από πάντα ήθελε να γίνει δάσκαλος. Η χώρα του φραπέ πάλι δεν ήθελε, και δεν ήταν, από πάντα χώρα του φραπέ. Άρχισε να γίνεται όμως από τότε που κάποιοι κατέλαβαν, σαν ενοικιαστές στην αρχή και σαν ιδιοκτήτες αργότερα, θέσεις κλειδιά κι αντικλείδια στην καινούργια της οικονομικοπολιτικοκοινωνική πραγματικότητα. Κι αργότερα ήρθαν κι άλλοι που θέλησαν να γίνουν αμέσως ιδιοκτήτες, αφού είχαν μεγαλώσει μέσα, πίσω, δίπλα και μαζί με τους παραπάνω. Έτσι προέκυψε η χώρα του φραπέ και του εσπρέσο και του φρέντο σήμερα, αλλά (παραμένει ακόμα) και του "πολλά βαρύς" και του "γλυκύ βραστός". Το δυστύχημα είναι ότι όλο και πιο πολύ γίνεται και του "με ολίγη". Ολίγη από αυξήσεις σε μισθούς, ολίγη από δουλειές, ολίγη από αξιοπρέπεια. Η χώρα των άκρων. Βρήκαν οι νοικοκυραίοι άδειο και παραπονεμένο το καλάθι της λαϊκής, το πήραν κι έτρεξαν στα εγκαίνια του Saturn να το γεμίσουν LCD και Plasma. Τώρα, γιατί ο Δασκαλίξ θυμήθηκε τον παλιό τοίχο που έγραφε κάτι για έγχρωμες τηλεοράσεις κι ασπρόμαυρες ζωές... Ο Δασκαλίξ όμως δε φοβάται, γιατί όσο ακόμα υπάρχουν παιδιά, έστω κι αν έχουν για αλάνα το σαλόνι του διαμερίσματος και για πετροπόλεμο την κονσόλα, θα είναι και η χώρα που αντιστέκεται, που επιμένει κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει, απλά δεν ξέρει, πού πατά και πού πηγαίνει.

Υστερόγραφο: Η φράση "χώρα του φραπέ" δε χρησιμοποιείται με κακή, εξ ορισμού, σημασία. Και βέβαια διαθέτουμε και τον καλύτερο φραπέ. Όσα γράφει ο Δασκαλίξ δεν κρύβουν καμιά διάθεση προσβολής ή ειρωνείας για κανέναν. Ούτε πρόθεση να παραστήσει τον υπεράνω. Διάθεση αυτοκριτικής και αυτοσαρκασμού όμως, θα συναντήσετε σίγουρα. Στα πηγαδάκια, άλλωστε, θέλεις το φραπέ σου για ν' ανοίξει το μάτι. Και μια βόλτα στο Saturn ε, θα την κάνουμε, δε θα την κάνουμε;

Καλημέρα σας.